Debiutancki album studyjny zespołu Please Please Me został wydany przez wytwórnię płytową Parlophone 22 marca 1963 roku. Był następstwem pierwszych komercyjnych sukcesów grupy, kiedy to zarówno debiutanckie, jak i autorskie utwory Love Me Do i Please Please Me osiągnęły kolejno siedemnaste i pierwsze miejsce na brytyjskich listach przebojów. Ich producent muzyczny George Martin, chcąc  pomnożyć pierwsze triumfy The Beatles, 11 lutego 1963 roku zarezerwował na cały dzień studio nagraniowe nagrywając dziesięć z czternastu utworów, które ukazały się na płycie. Niesamowicie wyczerpujący sesyjny maraton trwał ponad jedenaście godzin! Sprawiło to, że przeziębiony wówczas John Lennon wykonał utwór Twist And Shout z ochrypniętym głosem, potęgując wrażenie, że na albumie zespół dał z siebie wszystko. Ogólnie rzecz biorąc presja czasowa ukazała ponadprzeciętną wirtuozję zespołu. Zarejestrowano ich naturalną spontaniczność wyuczoną podczas wieloletnich występów scenicznych w Wielkiej Brytanii i RFN. Album zawierał osiem kompozycji napisanych przez duet Lennon/McCartney i sześć coverów m.in. piosenkę Anna Arthura Alexandera.

Ikoniczne zdjęcie z okładki zostało zrobione w ówczesnej siedzibie EMI Limited przy 20 Manchester Square w londyńskim West Endzie na początku 1963 roku przez Angusa McBeana.

Album do dziś sprzedał się w nakładzie 4,4 milionów egzemplarzy  pokrywając się na całym świecie m.in. platyną (British Phonographic Industry i Recording Industry Association of America) oraz złotem (Australian Recording Industry Association i Music Canada). Jak również swego czasu osiągnął numer 1 na liście najlepiej sprzedających się albumów w Wielkiej Brytanii.

Drugi album studyjny zespołu The Beatles, zatytułowany With The Beatles, został wydany przez wytwórnię płytową Parlophone 22 listopada 1963 roku. W przeciwieństwie do poprzedniego albumu, With The Beatles był nagrywany łącznie przez sześć dni między lipcem a październikiem 1963 roku w przerwach pomiędzy występami koncertowymi, radiowymi i telewizyjnymi zespołu. Wokół tego czasu media masowe po raz pierwszy wymyśliły termin "Beatlemania", opisujący ówczesną ogromną popularność zespołu, szczególnie charakteryzującą się histerycznymi reakcjami nastolatek na widok ich ulubieńców. Co istotne, w Wielkiej Brytanii żaden z utworów na płycie nie został wydany jako singiel. Wierzono, że płyta okaże się gwarantowanym sukcesem! Nie pomylono się. Krótko po premierze płyty trzeba było trzykrotnie zwiększyć jej nakład! W ten sposób rozpoczęła się droga zespołu do zdominowania muzycznego świata lat 60. Album zawierał siedem kompozycji duetu Lennon/McCartney, jeden debiutancki utwór George'a Harrisona i sześć coverów m.in. Roll Over Beethoven Chucka Berry'ego.   

Autorem charakterystycznej czarno-białej fotografii na okładce był Robert Freeman. Zdjęcie zostało zrobione w Palace Court Hotel w Bournemouth w sierpniu 1963 roku.

Album do dziś sprzedał się w nakładzie 1,1 miliona egzemplarzy  (już w 1965 roku sprzedano milionowy egzemplarz!) i pokrył się złotem na całym świecie (British Phonographic Industry, Recording Industry Association of America, Australian Recording Industry Association, Music Canada i Bundesverband Musikindustrie). Ponadto swego czasu osiągnął numer 1 na liście najlepiej sprzedających się albumów w Wielkiej Brytanii i Republice Federalnej Niemiec.

Trzeci album studyjny zespołu o tytule A Hard Day’s Night został wydany przez wytwórnię płytową Parlophone 10 lipca 1964 roku. Wydano go cztery dni po premierze ich pierwszego filmu fabularnego pod tym samym tytułem co album. W 1964 roku popularność grupy była tak duża, że w pierwszym tygodniu kwietnia 1964 roku zajęli piosenkami pięć pierwszych pozycji na amerykańskiej liście przebojów Billboard, a kolejne siedem kompozycji na tzw. Hot 100. Tytuł został przypadkowo wymyślony przez Ringo Starra, który wyczerpany po całodniowej pracy przy planie filmowym stwierdził że: “To był ciężki dzień…”. Niemniej gdy mówiąc to zorientował się że jest już noc, dodał mimochodem “…noc”. W ten sposób powstał charakterystyczny tytuł albumu, piosenki i filmu. Album był nagrywany przez dziewięć nie następujących po sobie dni, między styczniem a czerwcem 1964 roku. Po raz pierwszy cały materiał został skomponowany wyłącznie przez duet Lennon/McCartney. 

Autorem okładki ponownie został Robert Freeman. Zaprojektował ją tak, aby fotografie wyglądały jak klisze z rolki filmu. 

Album do dziś sprzedał się w 5,4 milionach egzemplarzy pokrywając się na całym świecie m.in. platyną (British Phonographic Industry) i złotem (Recording Industry Association of America). Ponadto swego czasu osiągnął numer 1 na liście najlepiej sprzedających się albumów w Wielkiej Brytanii, Australii i Republice Federalnej Niemiec.

Czwarty album studyjny zespołu o tytule Beatles For Sale został wydany przez wytwórnię płytową Parlophone 4 grudnia 1964 roku. Ze względu na napięty harmonogram zespołu (występy koncertowe, radiowe i telewizyjne w Wielkiej Brytanii, Kanadzie i Stanach Zjednoczonych Ameryki) album był nagrywany w pojedynczych sesjach między sierpniem a październikiem 1964 roku. Wymusiło to powrót do formuły wypełnienia materiału utworami coverowymi. O ogólnie rzecz biorąc album zawierał osiem kompozycji duetu Lennon/McCartney i sześć coverów m.in. Words Of Love Buddy'ego Holly'ego.   

Fotografem okładki został ponownie Robert Freeman. Zdjęcie w jesiennej scenerii zrobiono w Hyde Parku w Londynie. Poza tym album miał rozkładaną okładkę zawierającą dodatkowe fotosy z Beatlesami.

Album do dziś sprzedano w nakładzie 1,4 milionów egzemplarzy pokrywając się na całym świecie m.in. platyną (Recording Industry Association of America) oraz złotem (British Phonographic Industry, Australian Recording Industry Association i Music Canada). Jak również swego czasu osiągnął numer 1 na liście najlepiej sprzedających się albumów w Wielkiej Brytanii, Australii i Republice Federalnej Niemiec.

Piąty album studyjny zespołu o tytule Help! został wydany przez wytwórnię płytową Parlophone 6 sierpnia 1965 roku. Longplay był przede wszystkim ścieżką dźwiękową do drugiego filmu fabularnego zespołu pod tym samym tytułem co ich album, jak i przewodnia piosenka. Zawarte na płycie kompozycje ukazują istotne wpływy twórczości Boba Dylana. Zwłaszcza melancholijne utwory Johna Lennona, jak na przykład You’ve Got To Hide Your Love Away. Dylana Beatlesi poznali osobiście 28 sierpnia 1964 roku w Nowym Jorku. Wówczas to amerykański bard zapoznał zespół z marihuaną, która w istotny sposób wpłynęła na kształt ich twórczości. Początki tego “trawiastego” okresu zaczynają się właśnie od płyty Help!, będącej swego rodzaju pomostem między starą a nową Beatlemanią, między młodzieżowym popem a dojrzałym rockiem. Album zawierał dziesięć kompozycji duetu Lennon/McCartney, dwa utwory George'a Harrisona i dwie piosenki coverowe m.in. Dizzy, Miss Lizzy Larry’ego Williamsa. 

Fotografię do okładki albumu ponownie wykonał Robert Freeman. Przedstawił czterech Beatlesów stojących w rzędzie w strojach narciarskich użytych w filmie Help!, pokazujących za pomocą alfabetu semaforowego litery „NUJV”. Początkowo Freeman chciał, aby Beatlesi pokazywali za pomocą kodu słowo “HELP”, lecz niestety układ flagowy nie pasował do zamierzonej koncepcji i estetyki okładki. 

Album do dziś sprzedano w nakładzie 4,4 miliona egzemplarzy pokrywając się na całym świecie m.in. platyną (British Phonographic Industry) oraz złotem (Australian Recording Industry Association). Jak również swego czasu osiągnął numer 1 na liście najlepiej sprzedających się albumów w Wielkiej Brytanii, Australii i Republice Federalnej Niemiec.

Szósty album studyjny zespołu o tytule Rubber Soul został wydany przez wytwórnię płytową Parlophone 3 grudnia 1965 roku. Album nagrywany głównie między październikiem a listopadem 1965 roku odzwierciedlał nowy kierunek artystyczny grupy. Był to etap wchodzenia w świat mistyki, dojrzałych przemyśleń i wypracowywania brzmienia utworów tak, by wczuć się w zawarty w nich wyrafinowany przekaz. Dojrzałe kompozycje zawierały urokliwe i melancholijne treści, dodatkowo wzmocnione o orientalne instrumenty jak indyjski sitar. Dość często płytę określa się mianem "trawistej" z powodu tego, że cały materiał skomponowano na podstawie doświadczeń płynących z zażywania marihuany. Album zawierał jedenaście kompozycji duetu Lennon/McCartney, trzy utwory George’a Harrisona i jeden napisany wspólnie z Johnem Lennonem, Paulem McCartney’em i Ringo Starrem. 

Intrygującą fotografię okładki płyty zrobił ponownie Robert Freeman, aczkolwiek samo zniekształcenie zdjęcia było dokonane przez przypadek! W trakcie pokazu slajdu fotografia z rzutnika przesunęła się wydłużając twarze Beatlesów, nadając zdjęciu fascynujący efekt "rybiego oka". Beatlesi zauroczeni tym przypadkowym efektem poprosili by Freeman wydrukował wersję okładki w tej zniekształconej formie. Z kolei charakterystyczny napis został zaprojektowany i narysowany przez Charlesa Fronta - londyńskiego dyrektora artystycznego, któremu Freeman zaproponował pracę nad albumem. Po raz pierwszy na okładce albumu (zwłaszcza w historii amerykańskiej fonografii) pominięto nazwę zespołu. Taki zabieg był wówczas (prawie) w ogóle niepraktykowany. 

Album do dziś sprzedano w nakładzie 8,6 miliona egzemplarzy pokrywając się na całym świecie m.in. podwójną platyną (British Phonographic Industry), jedną platyną (Australian Recording Industry Association) oraz złotem (Bundesverband Musikindustrie). Jak również swego czasu osiągnął numer 1 na liście najlepiej sprzedających się albumów w Wielkiej Brytanii, Australii i Republice Federalnej Niemiec.

Siódmy album studyjny zespołu o tytule Revolver został wydany przez wytwórnię płytową Parlophone 5 sierpnia 1966 roku. Materiał nagrywany od kwietnia do czerwca 1966 roku wprowadził słuchaczy w psychodeliczną epokę kreatywności i eksperymentu! Muzycy przekroczyli muzyczne granice, prezentując nieograniczone możliwości studia nagraniowego. Odwrócone dźwięki, sztuczne nagrywanie wielościeżkowe, przyspieszone i opóźnione nagrania, orientalne instrumenty, a także zastosowanie obrotowego głośnika Leslie'ego - wszystko to stworzyło magiczną paletę nigdy wcześniej niezarejestrowanych w popkulturze dźwięków! W ten sposób Beatlesi weszli pełnym akordem w świat rocka psychodelicznego, co tylko potwierdza zwyczajowe określenie płyty mianem “kwasowego albumu”. Cały materiał skomponowano na podstawie doświadczeń płynących z zażywania dietyloamidu kwasu lizergowego (LSD) i poznawania hinduskiej kultury. Album zawierał jedenaście kompozycji duetu Lennon/McCartney oraz trzy utwory George'a Harrisona.

Surrealistyczna okładka albumu została stworzona przez przyjaciela zespołu z czasów hamburskich - Klausa Voormanna. Kolaż składał się z rysunków narysowanych piórem oraz fotografii autorstwa Roberta Whitakera i Roberta Freemana. Muzycy pokochali kolaż Voormanna, podobnie krytycy oraz fani. Praca Voormanna zdobyła w 1967 roku nagrodę Grammy za najlepszą okładkę albumu.

Album do dziś sprzedano w nakładzie 7,2 miliona egzemplarzy pokrywając się na całym świecie m.in. podwójną platyną (British Phonographic Industry) i jedną platyną (Australian Recording Industry Association). Jak również swego czasu osiągnął numer 1 na liście najlepiej sprzedających się albumów w Wielkiej Brytanii, Australii i Republice Federalnej Niemiec.

Ósmy album studyjny zespołu The Beatles o tytule Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band został wydany przez wytwórnię Parlophone 26 maja 1967 roku. Mimo że zespół planował premierę na 1 czerwca, wytwórnia EMI, której częścią była Parlophone, przyspieszyła wydanie płyty. Album był nagrywany łącznie siedemset godzin od listopada 1966 do kwietnia 1967 roku przy pełnych możliwościach budżetowych i czasowych oraz bez jakichkolwiek zobowiązań koncertowych (zespół zakończył tamtejszy etap pod koniec sierpnia 1966 roku). Z półrocznej pracy, zaczynając od kompozycji Strawberry Fields Forever (która finalnie ukazała się na singlu) aż do Within You Without You, stworzono ponadczasowy album w historii światowej popkultury. Beatlesi zmienili oblicze muzyki, prezentując bogatą w muzyczne pomysły płytę pełną innowacyjnej wirtuozerii. Łączyła ona psychodeliczne i orientalne melodie, awangardowe efekty oraz majestatyczną orkiestrę symfoniczną z filozoficznymi i surrealistycznymi tekstami, przenosząc słuchacza w hipnotyzujący koncert wyimaginowanej grupy muzycznej sierżanta Pieprza! Album zawierał dwanaście kompozycji duetu Lennon/McCartney i jeden utwór George’a Harrisona. 

Kultową okładkę albumu zrealizowali Peter Blake i Jann Haworth we współpracy z Paulem McCartney’em i fotografem Michaelem Cooperem. Blake oraz Haworth przygotowali naturalnej wielkości sylwetki "fanów sierżanta Pieprza" i zainstalowali woskowe popiersia, natomiast Michael Cooper wykonał słynną fotografię. Wszystkie żyjące wówczas postacie, jak na przykład amerykański aktor Tony Curtis, wyraziły zgodę na publikację swojego wizerunku na albumie. Ponadto album zawierał rozkładaną okładkę, wycinankę oraz po raz pierwszy w historii popkultury teksty wszystkich piosenek! W 1968 roku okładka została wyróżniona nagrodą Grammy. 

Album sprzedano do dziś w imponującym nakładzie 32 milionów egzemplarzy i pokrył się na całym świecie m.in. diamentem (Recording Industry Association of America), osiemnastokrotną platyną (British Phonographic Industry), poczwórną platyną (Australian Recording Industry Association), ośmiokrotną platyną (Music Canada), jedną platyną (Bundesverband Musikindustrie) oraz złotem (Syndicat National de L’édition Phonographique). Swego czasu osiągnął również numer 1 na liście najlepiej sprzedających się albumów w Wielkiej Brytanii, Australii, Kanadzie, Norwegii, Republice Federalnej Niemiec oraz Stanach Zjednoczonych Ameryki.

Zgodnie z przyjętą w 1987 roku standaryzacją katalogu albumów zespołu The Beatles (kiedy to katalog został po raz pierwszy wydany na płycie kompaktowej), Magical Mystery Tour było dziewiątym albumem studyjnym. Wersja brytyjska, wydana przez wytwórnię Parlophone 8 grudnia 1967 roku, była mini-albumem zawierającym piosenki ze strony A amerykańskiej wersji płyty wydanej przez Capitol. Ze względu na udaną wersję longplaya wytwórni Capitol, dwadzieścia lat po premierze EMI zdecydowało, że amerykańska edycja Magical Mystery Tour będzie wersją kanoniczną. Zarówno brytyjska EP-ka jak i amerykański longplay były ścieżką dźwiękową do filmu Beatlesów pod tym samym tytułem. Album zawierał rozkładaną obwolutę z 24-stronicową książeczką dla dzieci opartą o fabułę wspomnianego filmu wraz z tekstami piosenek. Album (wersji ustandaryzowanej) zawierał dziewięć kompozycji duetu Lennon/McCartney, jedną piosenkę George'a Harrisona i jeden utwór wspólny. 

Fotografię okładki wykonał John Kelly. Zdjęcie przedstawiało Beatlesów w kostiumach zwierząt, które nosili w filmie: John Lennon jako mors, Paul McCartney jako hipopotam, George Harrison jako królik, a Ringo Starr jako kurczak. 

Album sprzedano do dziś w nakładzie 7 milionów egzemplarzy i pokrył się na całym świecie m.in. sześciokrotną platyną (Recording Industry Association of America), poczwórną platyną (Music Canada) oraz platyną (British Phonographic Industry i Australian Recording Industry Association). Swego czasu osiągnął również numer 1 na liście najlepiej sprzedających się albumów w Stanach Zjednoczonych Ameryki.

Dziesiąty i jedyny podwójny album studyjny zespołu o tytule The Beatles został wydany przez nową multimedialną korporację biznesową Beatlesów Apple Corps, a dokładnie przez Apple Records 22 listopada 1968 roku (dokładnie 5 lat po wydaniu płyty With The Beatles). "Syn Sierżanta Pieprza" - jak to określił John Lennon powstawał od maja do października 1968 roku w niezbyt przyjemnej atmosferze. Po przyjeździe z Indii zespół przygotował ponad trzydzieści różnorodnych piosenek, które odzwierciedlały odmienne upodobania gatunkowe każdego z muzyków. Proces nagrywania albumu uwypuklił narastające różnice na tle artystycznym i biznesowym. Poza tym osobliwy związek Johna Lennona z japońską artystką awangardową Yoko Ono łamał wieloletnią zasadę grupy by w studiu oprócz obsługi studia byli tylko wyłącznie oni sami. Zmieniła się dynamika zespołu, co sprawiło że częściej nagrywali swoje piosenki osobno niż razem. Wymownym faktem napiętej atmosfery było przejściowe (na dwa tygodnie) odejście najpokorniejszego członka grupy Ringo Starra. Oczywiście włożona ciężka praca czterech indywidualistów zaowocowała powstaniem jednego z najważniejszych płyt grupy, nawet w kontekście tego że po raz pierwszy Beatlesi, a dokładniej George Harrison zaprosił zewnętrznego gitarzystę, wirtuoza Erica Claptona, by w utworze While My Guitar Gently Weeps zagrał niezapomnianą w dziejach popkultury "łkającą" solówkę. Album zawierał dwadzieścia jeden kompozycji duetu Lennon/McCartney, cztery utwory George’a Harrisona i jedną piosenkę po raz pierwszy samodzielnie napisaną przez Ringo Starra. 

Okładkę zrealizował Richard Hamilton, który zasugerował Beatlesom, by po bogatym w detale okładce Sgt. Pepper przedstawić fanom minimalistyczną i konceptualną formę albumu. Z początku planowano by okładka była przezroczysta, lecz ze względów technicznych i logistycznych postawiono na białą okładkę. Stąd też nieformalnie przez fanów ten longplay nazywa się Białym Albumem. Oprócz tego album miał rozkładaną okładkę, która zawierała plakat zaprojektowany przez Hamiltona z tekstami piosenek i cztery zdjęcia Beatlesów wykonane przez Johna Kelly'ego. Pierwsze tłoczenia płyty zawierały na okładce numery seryjne, aby w sposób prześmiewczy stworzyć rodzaj numerowanego wydanictwa. W 2015 roku album własności Ringo Starra o numerze "0000001" został sprzedany za 790 000 dolarów amerykańskich! 

Album sprzedano do dziś w nakładzie 14 milionów egzemplarzy i pokrył się na całym świecie m.in. diamentem (Recording Industry Association of America), ośmiokrotną platyną (Music Canada), dwukrotną platyną (British Phonographic Industry i Australian Recording Industry Association) oraz złotem (Syndicat National de L’édition Phonographique). Swego czasu osiągnął również numer 1 na liście najlepiej sprzedających się albumów w Wielkiej Brytanii, Australii, Kanadzie, Norwegii, Francji, Republice Federalnej Niemiec oraz Stanach Zjednoczonych Ameryki.

Jedenasty album studyjny zespołu The Beatles o tytule Yellow Submarine został wydany przez wytwórnię Apple Records 17 stycznia 1969 roku. Album, który był soundtrackiem do filmu o tym samym tytule, nie był nagrywany z myślą o powstaniu tejże płyty. Większość materiału powstała w latach 1966-1968 między innymi podczas sesji do płyty Sgt. Pepper i na potrzeby filmu animowanego. Skutkiem czego na płycie na stronie A wydano tylko cztery premierowe utwory Beatlesów (Yellow Submarine i All You Need Is Love były wydane w wcześniejszych publikacjach), a z kolei strona B zawierała wyłącznie orkiestrowe kompozycje ich wieloletniego producenta muzycznego George’a Martina. Beatlesi spotkali się z krytyką, że jakość i ilość materiału nie dorównywała cenie longplay’a. Ostatecznie album zawierał cztery kompozycje duetu Lennon/McCartney, dwa utwory George’a Harrisona i siedem orkiestrowych melodii George’a Martina. 

Grafika okładki albumu została zaczerpnięta z plakatów do filmu Yellow Submarine. Przedstawiała animowanych Beatlesów wraz z występującymi w obrazie filmowym postaciami. Filmowa grafika została stworzona przez czesko-niemieckiego ilustratora Heinza Edelmana. Brytyjska edycja okładki miała pod tytułem albumu małe litery: "Nothing is real" (pol. "nic nie jest realne"), nawiązujące do tekstu piosenki Strawberry Fields Forever. 

Album do dziś sprzedano w nakładzie 1,25 miliona egzemplarzy pokrywając się na całym świecie m.in. platyną (Recording Industry Association of America) i złotem (British Phonographic Industry i Music Canada). Jak również swego czasu osiągnął numer 1 na liście najlepiej sprzedających się albumów w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych Ameryki.

Dwunasty album studyjny zespołu The Beatles o tytule Abbey Road został wydany przez wytwórnię Apple Records 26 września 1969 roku. Był to ostatni wspólny album Beatlesów, niemniej wydany jako przedostatni. Materiał był nagrywany od lutego do sierpnia 1969 roku po niezadowalających sesjach nagraniowych do nigdy niepowstałego albumu Get Back (nagrania posłużyły potem do wydania albumu Let It Be). Po wcześniejszych kłótniach muzyków podczas sesji do Białego Albumu i niedoszłego projektu, Beatlesi zaproponowali swojemu producentowi muzycznemu George’owi Martinowi, że zbiorą się ponownie bez jakichkolwiek animozji i nagrają płytę “jak za starych dobrych czasów”. Z tej owocnej, lecz szorstkiej współpracy zrealizowali spójne dzieło, które obrazowało wzniosły i niestety ich ostatni przejaw twórczej aktywności artystycznej. Album zawierał czternaście kompozycji duetu Lennon/McCartney, dwa utwory George’a Harrisona i jeden Ringo Starra. 

Fotografię do okładki albumu wykonał Iain Macmillan na sławetnym już przejściu dla pieszych przy studiu nagraniowym Abbey Road w Londynie, gdzie Beatlesi od 1962 roku nagrywali niemal wszystkie swoje hity. Kultowa okładka przedstawiająca przechodzących przez ulicę Beatlesów nie zawierała ani nazwy grupy, ani tytułu. Natomiast samo przejście do dziś jest jedną z największych atrakcji turystycznych Londynu. 

Album sprzedano do dziś w imponującym nakładzie 20 milionów egzemplarzy i pokrył się na całym świecie m.in. diamentem (Recording Industry Association of America i Music Canada), ośmiokrotną platyną (British Phonographic Industry), potrójną platyną (Australian Recording Industry Association) i jedną platyną (Bundesverband Musikindustrie i Syndicat National de L’édition Phonographique). Swego czasu osiągnął również numer 1 na liście najlepiej sprzedających się albumów w Wielkiej Brytanii, Australii, Kanadzie, Norwegii, Francji, Republice Federalnej Niemiec oraz Stanach Zjednoczonych Ameryki.

Ostatni album studyjny zespołu The Beatles o tytule Let It Be został wydany miesiąc po oficjalnym (medialnym) rozpadzie grupy przez wytwórnię Apple Records 8 maja 1970 roku. Materiał będący soundtrackiem do ich ostatniego filmu był nagrywany głównie w styczniu 1969 roku i dokańczany przez trzech Beatlesów (bez Lennona, który wówczas odszedł z grupy) w styczniu 1970 roku. Pierwotnie materiał był przygotowany pod niedoszły projekt albumu pod tytułem Get Back, którego główną ideą był powrót do ich muzycznych korzeni i uchwycenie pracy Beatlesów w klimacie koncertu na żywo w studiu nagraniowym. Niestety kłótnie, brak chęci wdrażania pomysłów Paula McCartneya przez resztę i słaba jakość nagrań (Beatlesi wówczas powierzyli swoje materiały Glyn’owi Johns’owi) sprawiły, że nagrania leżały niewykorzystane przez prawie rok. Dopiero w marcu 1970 roku taśmy powierzono legendarnemu amerykańskiemu producentowi muzycznemu Philowi Spectorowi, który opracował dość dobry jakościowo, lecz niespójny materiał. Z jednej strony dodał swoją sławetną "ścianę dźwięku" na przykład w Across The Universe, z drugiej włączył do albumu niedopracowany, improwizowany materiał z jam session - Dig It. John Lennon i fani zespołu byli najbardziej zadowoleni z efektów pracy Spectora, najmniej Paul McCartney i krytycy muzyczni. Album zawierał osiem kompozycji duetu Lennon/McCartney, dwa utwory George’a Harrisona, jedną wspólną piosenkę i jedną melodię ludową. 

Fotografie do okładki płyty zrobił Ethan Russell podczas próbnej sesji nagraniowej Beatlesów w londyńskim Twickenham Studios w styczniu 1969 roku. Początkowo, gdy album miał nazywać się Get Back ponownie zaangażowano fotografa Angusa McBeana, który odtworzył zdjęcie z albumu "Please, Please Me". Po niepowodzeniu projektu "Get Back", zdjęcie użyto na potrzeby składanki "The Beatles 1967–1970", nazywanym “niebieskim albumem”. Pierwszy nakład Let It Be zawierał zestaw pudełkowy ze 168-stronicową kolorową książką zatytułowaną Get Back, zawierającą zdjęcia i dialogi z filmu Let It Be. Bogata edycja została pół roku później wycofana i zastąpiona konwencjonalnym wydaniem albumu. 

Album sprzedano do dziś w nakładzie 6 milionów egzemplarzy i pokrył się na całym świecie m.in. czterokrotną platyną (Recording Industry Association of America), trzykrotną platyną (Music Canada), platyną (British Phonographic Industry i Australian Recording Industry Association) i złotem (Syndicat National de L’édition Phonographique). Swego czasu osiągnął również numer 1 na liście najlepiej sprzedających się albumów w Wielkiej Brytanii, Australii, Kanadzie, Norwegii oraz Stanach Zjednoczonych Ameryki.

Album kompilacyjny A Collection of Beatles Oldies (But Goldies!) został wydany przez Parlophone 9 grudnia 1966 roku. Była to pierwsza brytyjska kompilacja zespołu The Beatles. Jej celem było zaspokojenie przedświątecznego zapotrzebowania na produkty związane z Beatlesami. Wówczas Beatlesi nie mieli żadnych premierowych nagrań do wydania przed Bożym Narodzeniem, ponieważ rozpoczęli prace nad kultową płytą Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band. Składanka zawierała piętnaście kompozycji duetu Lennon/McCartney i jeden cover Bad Boy Larry'ego Williamsa. 

Okładka albumu została wykonana przez artystę Davida Christiana. Przedstawiała ona modny wówczas styl "Swingującego Londynu", czyli kolorową i psychodeliczną sztukę pop-artu.

Album kompilacyjny nie otrzymał żadnych wyróżnień. Na całym świecie osiągnął maksymalne piąte miejsce na francuskich listach najlepiej sprzedających się albumów ( Wielkiej Brytanii i Australii tylko siódme miejsce). A Collection of Beatles Oldies (But Goldies!) był pierwszym albumem Beatlesów, który nie osiągnął pierwszego miejsca.

Dwupłytowy album kompilacyjny Past Masters został wydany przez Parlophone 7 marca 1988 roku. Zestaw zawierał niewydane na albumach studyjnych single (jak na przykład Hey Jude), rzadkie nagrania dostępne wówczas na niektórych EP-kach (takie jak bardzo interesujące piosenki zaśpiewane przez Beatlesów po niemiecku: Komm, Gib Mir Deine Hand i Sie Liebt Dich), a także inne wersje piosenek znane z longplay'ów (na przykład Across The Universe). Mimo że kompilacja nie jest albumem studyjnym zespołu to zalicza się do głównego kanonu jako czternasty album The Beatles. Album kompilacyjny zawierał trzydzieści jeden kompozycji duetu Lennon/McCartney i dwa utwory George’a Harrisona.

Kompilacyjny album sprzedano do dziś w nakładzie ponad miliona egzemplarzy i pokrył się na całym świecie (w tym uwzględniając pierwszy i drugi wolumin) m.in. platyną (Recording Industry Association of America) i złotem (British Phonographic Industry, Australian Recording Industry Association, Music Canada i Recording Industry Association of New Zealand).

Trójpłytowa kompilacja Anthology 1, 2 i 3 została wydana przez Apple Records kolejno 21 listopada 1995 roku, 18 marca i 28 października 1996 roku. Płyty zawierały odrzuty znanych przebojów, niepublikowane wcześniej nagrania i materiały audio grupy z występów na żywo od czasów, gdy zaczynali jako The Quarrymen aż do rozpadu The Beatles. Pierwsze dwie płyty zawierały premierowe nagrania zespołu pod tytułami Free as a Bird i Real Love. Obydwie kompozycje zostały skomponowane przez Johna Lennona kilka lat przed jego zabójstwem, a wersje demonstracyjne tych piosenek zostały w 1994 i 1995 roku zrealizowane na nowo przez pozostałych Beatlesów przy producenckiej pomocy Jeffa Lynne’a. Do trzeciej płyty planowano wydać jeszcze jeden utwór Lennona - Now And Then, lecz ze względu na słabe jakościowo nagranie i weto George’a Harrisona pracę nad utworem zarzucono. Zamiast tego wydano niepublikowaną wcześniej kompozycję A Beginning George’a Martina z 1968 roku. Nowe nagrania zespołu podpisano jako kompozycje wspólne. Album w większości zawiera kompozycje duetu Lennon/McCartney, a także utwory George’a Harrisona, Ringo Starra oraz covery.

Okładkę do trzech albumów pod szyldem Anthology zaprojektował Klaus Voormann, który wcześniej zaprojektował okładkę Revolver. Był to kolaż składający się z plakatów, zdjęć i okładek albumów The Beatles z efektem łuszczenia się warstw. Łącząc te okładki ze sobą powstawał szeroki obraz ukazujący w sposób chronologiczny (od lewej do prawej) postęp i rozwój zespołu The Beatles. 

Trzy kompilacyjne albumy sprzedano do dziś w nakładzie kilku milionów egzemplarzy i pokryły się na całym świecie (sumując razem wszystkie wyróżnienia za te trzy albumy) m.in. piętnastokrotną platyną (Recording Industry Association of America i Music Canada), podwójną platyną i złotem (British Phonographic Industry i Australian Recording Industry Association) oraz samym złotem ([tylko pierwsza płyta] Bundesverband Musikindustrie, Phonographic Industry Austria & Norway), ([tylko druga płyta] Syndicat National De L’édition Phonographique). Swego czasu poszczególne albumy osiągnęły również numer 1 na liście najlepiej sprzedających się albumów w Wielkiej Brytanii, Australii, Nowej Zelandii, Kanadzie, Francji, Republice Federalnej Niemiec oraz Stanach Zjednoczonych Ameryki.

Album kompilacyjny i soundtrack Yellow Submarine Songtrack został wydany przez Apple Records 13 września 1999 roku w związku z ponownym wydaniem odświeżonej wersji filmu Yellow Submarine z 1968 roku. Album zawierał piętnaście zremiksowanych piosenek Beatlesów, które pojawiły się we wspominanym filmie. Publikacja fonograficzna była pewnego rodzaju uzupełnieniem dla niespełniającej oczekiwań albumu studyjnego Yellow Submarine z 1969 roku. Album kompilacyjny zawierał jedenaście kompozycji duetu Lennon/McCartney i cztery utwory George’a Harrisona.

Kompilacyjny album sprzedano do dziś w nakładzie ponad kilkuset tysięcy egzemplarzy i pokrył się na całym świecie złotem (Recording Industry Association of America i British Phonographic Industry). Swego czasu osiągnął również numer 1 na liście najlepiej sprzedających się albumów w Norwegii.

Album kompilacyjny 1 został wydany przez Apple Records i Capitol 13 listopada 2000 roku i zawierał dwadzieścia siedem piosenek, które były hitami numer 1 na brytyjskich i amerykańskich listach przebojów. Wszystkie piosenki ułożono w sposób chronologiczny, by słuchacz mógł prześledzić artystyczny rozwój The Beatles od prostych melodii do bardziej rozbudowanych utworów muzycznych. W 2015 roku dokonano ponownego wznowienia kompilacji z zremiksowanymi wersjami piosenek i odświeżonymi teledyskami, wydając ją m.in. na DVD i Blu-ray. W ramach wznowienia powstała specjalna edycja deluxe zatytułowana 1+, która zawierała bonusową płytę z dwudziestoma trzema alternatywnymi teledyskami i występami grupy w telewizji oraz 124-stronicową książkę w twardej oprawie. Podstawowy album kompilacyjny zawierał dwadzieścia sześć kompozycji duetu Lennon/McCartney i jeden utwór George’a Harrisona.

Ten bestsellerowy kompilacyjny album sprzedano do dziś w imponującym nakładzie 31 milionów egzemplarzy i pokrył się na całym świecie m.in. diamentem (Recording Industry Association of America i Music Canada), dwukrotnym "milionem" (Recording Industry Association of Japan), piętnastokrotną platyną (Recording Industry Association of New Zealand), trzynastokrotną platyną (British Phonographic Industry), jedenastokrotną platyną (Bundesverband Musikindustrie), dziesięciokrotną platyną (Australian Recording Industry Association), pięciokrotną platyną (Productores de Música de España i Belgian Entertainment Association), czterokrotną platyną (Nederlandse Vereniging van Producenten en Importeurs van beeld - en geluidsdragers i International Federation of the Phonographic Industry Danmark), trzykrotną platyną (International Federation of the Phonographic Industry Austria, Norway & Switzerland i Associação Fonográfica Portuguesa), dwukrotną platyną (Swedish Recording Industry Association, Federazione Industria Musicale Italiana, Syndicat National De L'édition Phonographique i Argentine Chamber of Phonograms and Videograms Producers), jedną platyną (Pro-Música Brasil, Musiikkituottajat – IFPI Finland i [Polski] Związek Producentów Audio-Video), jedenastokrotnym złotem (Bundesverband Musikindustrie) i jednym złotem (International Federation of the Phonographic Industry Greece). Swego czasu osiągnął również numer 1 na liście najlepiej sprzedających się albumów w Wielkiej Brytanii, Australii, Nowej Zelandii, Austrii, Kanadzie, Norwegii, Szwecji, Republice Federalnej Niemiec oraz Stanach Zjednoczonych Ameryki.

Płyta live - Live at the BBC została wydana przez Apple Records 30 listopada 1994 roku. Była to pierwsza oficjalna kolekcja nagrań radiowych BBC z zespołem The Beatles, z okresu lat 1963-1965. Do 1994 roku te nagrania krążyły jako materiały bootlegowe (pirackie). Perełką zawartą na płycie było wydanie wcześniej niepublikowanej piosenki autorstwa duetu Lennon/McCartney I'll Be on My Way w wersji zaśpiewanej i zagranej przez The Beatles! Swego czasu duet przekazał tę piosenkę zespołowi Billy J. Kramer with The Dakotas.

Płytę live sprzedano do dziś w nakładzie ponad 5 milionów egzemplarzy i pokryła się na całym świecie ośmiokrotną platyną (Music Canada), czterokrotną platyną (Recording Industry Association of America), dwukrotną platyną i złotem (British Phonographic Industry), jedną platyną (Australian Recording Industry Association) oraz złotem (Bundesverband Musikindustrie, International Federation of the Phonographic Industry Austria i Nederlandse Vereniging van Producenten en Importeurs van beeld - en geluidsdragers). Swego czasu osiągnęła również numer 1 na liście najlepiej sprzedających się albumów w Wielkiej Brytanii.

Płyta live - On Air - Live at the BBC Vol.2 została wydana przez Apple Records, Universal Music Catalog i BBC 11 listopada 2013 roku. Była to druga oficjalna kolekcja nagrań radiowych BBC z zespołem The Beatles, z okresu lat 1963-1964 plus wywiady z lat 1965-1966. W drugiej części upubliczniono trzydzieści siedem wcześniej niepublikowanych wykonań piosenek.

Płytę live sprzedano do dziś w nakładzie kilkuset tysięcy egzemplarzy i pokryła się na całym świecie platyną (Music Canada) oraz srebrem (British Phonographic Industry).

Album koncertowy zespołu The Beatles Live at the Hollywood Bowl został wydany przez Apple Records, Capitol i Universal Music Group International 9 września 2016 roku. Płyta była zremiksowaną wersją amerykańskiego albumu koncertowego "The Beatles At The Hollywood Bowl" z 1977 roku, w której zarejestrowano trzy koncerty zespołu w amfiteatrze Hollywood Bowl w Los Angeles z 1964 i 1965 roku. Płyta miała związek z ukazaniem się filmu dokumentalnego pod tym samym tytułem w reżyserii Rona Howarda.

Płytę live sprzedano do dziś w nakładzie kilkuset tysięcy egzemplarzy i pokryła się na całym świecie czterokrotną platyną (British Phonographic Industry) oraz jedną platyną (Music Canada i Recording Industry Association of America). 

Kompilacyjny album From Then To You został wydany przez Apple Records i Lyntone 18 grudnia 1970 roku. Płyta zawierała wszystkie materiały świąteczne, które każdego roku Beatlesi rozsyłali do członków ich oficjalnego fan klubu. Były to komediowe nagrania zawierające fragmenty świątecznych piosenek (w tym autorska kompozycja Christmas Time (Is Here Again) z 1967 roku), gagi, rozmowy i szalone improwizacje Wielkiej Czwórki.  

Album nie znalazł się na żadnych listach przebojów i nie otrzymał żadnych wyróżnień.  

Alternatywny wobec płyty Let It Be album Let It Be… Naked został wydany przez Apple Records i Parlophone 17 listopada 2003 roku. Album powstał z inicjatywy Paula McCartneya, który niezadowolony z podjętych artystycznych decyzji przez Phila Spectora w 1970 roku, chciał przywrócić oryginalną wizję nieukończonego projektu "Get Back". Na płycie usunięto "ścianę dźwięku Spectora" i rozmowy Beatlesów między utworami, a także zmieniono kolejność piosenek oraz dokonano całościowego odświeżenia materiału. Poza tym dodano niewydaną na albumie Let It Be z 1970 roku kompozycję Don’t Let Me Down i dodano drugą płytę pod tytułem "Fly On the Wall" zawierającą 22-minutowy kolaż dźwiękowy prezentujący słuchaczom pracę Beatlesów nad albumem Get Back w styczniu 1969 roku.

Album został wydany ze srebrną okładką, na której znalazły się wizerunki The Beatles z albumu Let It Be w negatywie. Zdjęcie George'a Harrisona pierwotnie użyte w Let It Be zostało zamienione na zdjęcie przedstawiające go podczas występu gitarowego.

Alternatywny album sprzedano do dziś w nakładzie 2 milionów egzemplarzy i pokrył się na całym świecie platyną (Recording Industry Association of America) i złotem (British Phonographic Industry, Australian Recording Industry Association i Bundesverband Musikindustrie).

Płyta Love zawierająca złożone miksy („mashup”) znanych utworów The Beatles została wydana przez Apple Records i Parlophone 20 listopada 2006 roku. Materiał został przygotowany na potrzeby przedstawienia o tym samym tytule co album, w teatrze The Mirage w Las Vegas przez słynną grupę cyrkową Cirque du Soleil. Rezultatem współpracy grupy cyrkowej z żyjącymi Beatlesami i wdowami po Lennonie i Harrisonie było stworzenie przez Sira George’a Martina i jego syna Gilesa unikalnego pejzażu dźwiękowego z oryginalnych taśm-matek w Abbey Road Studios. Martinowie wybrane oryginalne piosenki Beatlesów połączyli tworząc nowe miksy i ciekawe wariancje utworów, jak na przykład zespolenie kompozycji Being For The Benefit Of Mr Kite!, I Want You (She’s So Heavy) z Helter Skelter. Miksy stworzone przez Martinów zawierały dwadzieścia jeden kompozycji lub ich fragmenty duetu Lennon/McCartney, sześć piosenek George’a Harrisona i jedną Ringo Starra.

Album "mashup" sprzedano do dziś w nakładzie 5 milionów egzemplarzy i pokrył się na całym świecie m.in. potrójną platyną (Irish Recorded Music Association), podwójną platyną (Recording Industry Association of America, Music Canada, British Phonographic Industry, Productores de Música de España, International Federation of the Phonographic Industry Danmark i Australian Recording Industry Association), jedną platyną (Recording Industry Association of Japan, Recording Industry Association of New Zealand, International Federation of the Phonographic Industry Switzerland, Syndicat National De L’édition Phonographique i [Polski] Związek Producentów Audio-Video {płyta była też nominowana przez ZPAV do nagrody Fryderyków za najlepszy album zagraniczny w 2006 roku}), potrójnym złotem (Bundesverband Musikindustrie) i złotem (Asociación Mexicana de Productores de Fonogramas y Videogramas, Argentine Chamber of Phonograms and Videograms Producers, International Federation of the Phonographic Industry Greece, Belgian Entertainment Association, Nederlandse Vereniging van Producenten en Importeurs van beeld - en geluidsdragers, Associação Fonográfica Portuguesa i Grammofonleverantörernas förening). Swego czasu osiągnął również numer 1 na liście najlepiej sprzedających się albumów we Francji i Kanadzie.